تمرکز اصلی این مطالعه بر نقش بسزای این نهادها در تعامل و تطبیق‌پذیری با الگوهای نوظهور مدیریتی و تغییرات ناشی از دوران پساکووید است. پژوهش با بهره‌گیری از مصاحبه‌های عمیق و دقیق با نمایندگان ۱۷ سازمان غیردولتی فعال درزمینۀ شهرسازی اجرا شده و سپس داده‌ها به‌وسیله تحلیل محتوای کیفی، ارزیابی و تفسیر شده است. نتایج کدگذاری مصاحبه‌ها در سه مقوله اصلی زمینه‌های اثرگذار بر فعالیت در دوران کرونا، چگونگی مواجهه با کرونا و راهبردهای پس‌از کرونا، دسته‌بندی شده‌اند. راهبردهای استفاده‌شده توسط این سازمان‌ها به‌منظور برخورد با فعالیت‌ها و چالش‌های ساختاری خود در طی همه‌گیری، به‌طور دقیق مورد کاوش قرار گرفته‌اند. با در نظر گرفتن فاکتورهای مؤثر بر فعالیت سازمان‌های غیردولتی در بستر ایران که شامل مدیریت شهری با تاب‌آوری پایین، وجود شهروندانی که کمتر در فعالیت‌های مدنی مشارکت دارند، در کنار وجود بسترهای مناسب برای فعالیت مجازی، سازمان‌های غیردولتی در مواجهه با چالش‌های کووید-۱۹ سه راهبرد توقف موقتی، تطبیق‌پذیری با شرایط و تحولات کامل در پیش گرفته‌اند. علاوه‌بر این با تأکید بر تأثیرپذیری این سازمان‌ها از شرایط بحرانی پیش‌آمده، در بلندمدت نیز اثرات متفاوتی اعم از پذیرش و مقاومت توسط آنها اتخاذ شده است. این پژوهش پیش‌زمینه‌ای برای تحقیقات دقیق‌تر و عمیق‌تری در رابطه با شناسایی بهترین استراتژی‌ها و راهبردهای پیش‌روی برای مواجهه بهتر سازمان‌های غیردولتی در مقابله با بحران‌های پیش‌بینی‌نشده است. دانش و تجربیات کسب‌شده از همه‌گیری می‌تواند به‌عنوان یک سرمایۀ باارزش برای مواجهۀ مؤثرتر با چالش‌های مشابه در آینده عمل نماید
تاب آوری نهادی سازمان های مردم نهاد در حوزۀ شهرسازی در ایران در مواجهه با بحران کرونا
پاندمی کووید-۱۹ با بر هم زدن الگوهای معمول، تحولات قابل ملاحظه‌ای را در زمینه‌های برنامه‌ریزی و طراحی شهری ایجاد کرده است. این پژوهش به بررسی دقیق تأثیرات این بحران بر سازمان‌های غیردولتی (NGOs) فعال در حوزۀ شهرسازی در ایران می‌پردازد.
